Chrooma

Chrooma is een performatief, fotografisch werk. Voorafgaand aan het bezoeken van de tentoonstelling ‘Voorbij Wij en Zij’ fotografeerde Roos toeschouwers. De foto, waarbij diegene naar het plafond kijkt en zo zijn hals toont, wordt ter plekke geprint. Een vierkantje van 5 bij 5 cm wordt eruit gestanst. De geportretteerde krijgt deze ‘huidstaal’ mee als hij/zij de tentoonstelling bezoekt, met de vraag deze op de ronde tafel op kleur te sorteren. De ontmoeting en het gesprek met de geportretteerde die een kwetsbare houding aanneemt, het printen van de foto, het sorteren van het stukje huid, en de uiteindelijke kleurencirkel die ontstaat (en die in de loop van de tentoonstelling steeds gehergroepeerd wordt door andere toeschouwers): het is allemaal onderdeel van het werk Chrooma. Het werk Chrooma bevraagt de manier waarop wij zelf in de samenleving een verdeling maken op basis van huidskleur. Hoe verhouden we ons als individu tot anderen, in de context van hedendaagse debatten over racisme, polarisatie en migratie?De term Chrooma komt uit het werk van Homerus waarin geen woord voor kleur bestaat. Chrooma heeft in Homerus’ gedichten de betekenis ‘huid’, pas later wordt chrooma (chroia chroos) voor kleur gebruikt. (bron: ‘Aristoteles’, Over kleuren).

Chrooma te zien bij Fotodok, Utrecht op expositie ‘Voorbij Wij en Zij’ 1 september -20 oktober 2017

Curator Lisanne van Happen. Met werk van; Terje Abusdal (NO), BeAnotherLab, Alexander Chekmenev (UA), Critical Mass (NL), Heather Dewey-Hagborg (US), Sanne van den Elzen (NL), Roos van Geffen (NL), Robin Hammond (NZ), Patricia Kaersenhout (NL), Amak Mahmoodian (IR), Alex Majoli (IT), Moniker (NL) en Gilleam Trapenberg (CW).

Tentoonstellingsfotografie: Sanne van den Elzen

Recensie De Volkskrant: ‘Ook het werk van Roos van Geffen raakt zo’n gevoelige snaar’…Het wordt nog leuker wanneer Van Geffen haar publiek de eigen huidskleur (wie wil, kan het volgens de kunstenaar ‘kwetsbaarste’ stukje huid door haar laten fotograferen en ik zeg lekker niet wat dat is) op de juiste plek in een soort huidskleurwaaier laat leggen. Dat blijkt moeilijker dan op het eerste gezicht gedacht en ontlokt menigeen de opmerking: ‘Hmm, ik ben toch minder zwart / wit dan ik dacht.’ Fotodok, nodig de voltallige Tweede Kamer uit, of beter: bouw de tentoonstelling daar nogmaals op.

Recensie CJP: …Nee, FOTODOK is geen gemakkelijk mooie-foto’s-kijken-museum. Hier vind je alleen documentairefotografie: maatschappelijke kunst die wringt, prikkelt en spiegelt.

Videovlog op Volkskrant.nl https://youtu.be/75ER5iteEsQ?t=15s