Five Faces

Video-installatie met vier zwart-wit video’s in loop zonder geluid, geprojecteerd op vier schermen van zwart projectiefolie, 400 cm bij 900 cm in variabele opstellingen

In de video-installatie Five Faces onderzoekt Roos van Geffen de complexe lagen van gedeelde menselijke ervaringen.

Five Faces is een videochoreografie in vier delen, geprojecteerd op vier zwarte projectieschermen, hangend op ooghoogte. De toeschouwer kan zich vrij tussen de schermen bewegen en de projectie aan beide zijden van het scherm zien. Achter elkaar zijn vijf, drie, twee en één gezichten te zien.

Op het eerste scherm kijken vijf mensen van verschillende leeftijden: drie vrouwen, twee mannen, de kijker recht aan en knikken ja. De ja-bewegingen beginnen rustig, evolueren naar uitersten en beginnen dan opnieuw. Binnen deze bekende bewegingen ontstaan ​​voortdurend nieuwe associaties en betekenissen. Er ontstaan ​​associaties met politici die alleen maar ja kunnen knikken of een zwerm vogels, maar ook met dieren die zich overgeven.

Op het tweede scherm zie je drie jongere mensen; heel langzaam gaan hun mondhoeken omhoog, waardoor een subtiele glimlach ontstaat. Dan een lachbui. Het gebrul van het lachen verandert langzaam van een beestachtige uitdrukking in een stille, angstaanjagende schreeuw. De gezichten ontspannen en herstellen dan – zo lijkt het tenminste. Want op dat moment herhaalt de scène zich.

Op het derde scherm schudden twee oudere mensen steeds sneller hun hoofd, het hoofd een machine, associaties met strenge ouders, maar ook met waanzin en verwarring.

Eindelijk op het laatste scherm een ​​jonge vrouw, ze ademt in en ze ademt uit. In eerste instantie ziet ze er rustig uit, haar ademhaling wordt dieper en dieper. In elkaar grijpende associaties met meditatie, beweging, vrijen, klaarkomen, bevallen, verdrinken en sterven. Dan herstelt ze en begint de reeks opnieuw.

Yes / Five Faces 3:48”

Smile / Five Faces 4:54”

No / Five Faces 3:52”

Breath / Five Faces 5:09”

Concept, choreografie en ontwerp: Roos van Geffen, performers: Nathalie Smoor, Fried Mertens, Jeannette van Steen, Thijs Bloothoofd en Anne van Balen, camera en montage: Magda Augusteijn, visualisaties: Lisanne Hakkers, fotos: Gert Jan van Rooij

Gooi- en Eemlander, Margriet van Seumeren: “In de bovenzaal van Corrosia! is de video- installatie ’Five faces’ te zien waarbij vijf hoofden ja knikken. Op een ander scherm wordt gelachen en nee geschud, terwijl op weer een ander scherm een vrouw hard ademt en dan stilvalt. Je hoort niets, je ziet alleen de beelden. De video- installatie maakt, wanneer je er de tijd voor neemt, diepe indruk.”

Moon Saris: Het prachtige werk, Five Faces (…) benam me de adem en gaf tegelijk lucht. Mooi, maar ook pijnlijk. Fijn, maar ook naar. Paradoxaal, precies waar ik van hou omdat niets ooit echt eenduidig is. Het sprak m’n hart aan, maar ook m’n hoofd. Iedere dag zou een portie van dit moeten bevatten, dan stond je jezelf nooit toe dingen en de mensen voor lief en vanzelfsprekend te nemen en stond je dagelijks even stil bij het wonder dat mens en leven, voelen en denken heet.

NRC Handelsblad: Ons non-verbale gedrag verenigt net zozeer als dat het verdeelt, lijkt Van Geffen te zeggen. Geen al te opzienbarend inzicht, maar daar is het in deze fysieke voorstelling ook minder om te doen. Ervaren is belangrijker dan begrijpen, en de ervaring hier is heftig: hoe de acteurs geluid uitstoten met behulp van hun hele lichaam, steeds sneller en luider, eerts naar het orgastische reikend, dan uitmondend in een reeks dierlijke kreten. De neighing er afstand van te nemen is groot, maar tegelijk voelt het dichtbij, herkenbaar, menselijk.